Ostatnia niedziela października to w Liturgii Kościoła Uroczystość Rocznicy Poświęcenia Własnego Kościoła. Świętujemy dziś jeden z dwóch najważniejszych dni dla każdej świątyni.
W ciagu roku, każda świątynia obchodzi dwa najważniejsze dla wspólnoty dni - dzień jej patrona oraz rocznicę jej poświęcenia. Pierwszy, zwany uroczystością odpustową można porównać do ludzkich imienin. W dzień patrona danego kościoła można uzykać odpust zupełny, co bardzo podnosi rangę owej uroczystości. Mimo, że dni patronów często wypadają w dni tygodnia, uroczystość jest zazwyczaj przenoszona na najbliższą niedzielę. Umożliwia to wiernym liczne uczestniczenie w święcie miejscowej wspólnoty.
Dzień poświęcenia kościoła można porównać do przyjęcia przez człowieka sakramentu chrztu świętego. Gdy człowiek zostaje ochrzczony, staje się niejako świątynią Boga. Również budynek kościoła, poprzez poświęcenie i namaszczenie staje się świątynią, której nie można wykorzystać do świeckich celów.
Dzisiejszą uroczystość obchodzą jednak tylko te świątynie, których dokładnej daty poświęcenia nie można ustalić. Dawniej nazywano tę uroczystość kiermaszem. Wiąże się to ze średniowieczną uroczystością wiejską, organizowaną właśnie w dzień poświęcenia świątyni lub w dniu jej patrona.
Parafialna świątynia jest bardzo ważna dla wiernych. Jest ona miejscem, gdzie można spotkać Boga, gdzie od dziecka się do Niego przychodzi. Świątynia, przypomina nam też o stałej obecności Boga w naszym życiu. Budynek, do którego przychodzimy na spotkaniem z Bogiem nazywamy kościołem. Tym samym słowem określamy również wszystkich wierzących w Chrystusa. Przez chrzest zostaliśmy oddani Zbawicielowi. Tak samo budynek kościoła stał się miejscem, w którym zamieszkał Chrystus. Miejscem, w którym otrzymujemy pokarm na życie wieczne, dostępujemy miłosierdzia i karmimy się Słowem Bożym. Jak mówą obrzędy rozpoczęcia budowy kościoła, kościół jest widomym znakiem żywego Kościoła, czyli budowli Bożej, którą oni sami stanowią.
Wyróżniamy dwie formy oddania budowli do celów kultu Bożego: pobłogosławienie i poświęcenie. Pobłogosławienia kościoła udziela się wtedy, gdy wiadome jest, że dana budowla nie będzie przeznaczona do kultu Bożego na stałe (np. zostanie rozebrana po wybudowaniu nowej świątyni, lub została zbudowana z nietrwałych materiałów).
Poświęcenie, dawniej zwane było konsekracją, jednak dziś terminn ten odnosi się tylko do osób, które oddały swoje życie Bogu. Poświęcenie jest jedną z najbardziej uroczystch form liturgicznych. Przewodniczy jej biskup, który otrzymuje klucze do kościoła. Po otworzeniu drzwi, wchodzi do świątyni jako pierwszy, wprowadzając za sobą wiernych. Podczas uroczystej Mszy św. biskup kropi wodą święconą ołtarz i ściany światyni, a także namaszcze je. ściany biskup namaszcza w czterech lub dwunastu miejsach - tzw. zacheuszkach. W ołtarzu składa się relikwie jakiegoś Męczennika lub innego Świętego. W trakcie obrzędów poświęcenia kościoła następuje również okadzenie budowli oraz nakrycie ołtarza. Kadzidło spala się wpierw na ołtarzu, a poprzez okadzenie wnętrza światyni, budowla staje się miejscem modlitwy. Po nakryciu ołtarza, następuje jego oświetlenie, by następnie oświetlić kościół. Przypomina to, że Chrystus jest "Światłem na oświecenie pogan" , którego blaskiem jaśnieje Kościół, a dzięki niemu także cała rodzina ludzka.
Dzisiejsza uroczystość jest bardzo ważna dla całego Kościoła. Podkreśla ona rolę zarówno samej budowli, jak i naszą. Jesteśmy przecież ciągłymi budownicznymi Kościoła. Mimo, że nie wznosimy monumentalnych budowli własnymi rękoma, to przez swoją wiarę, postawę i zachowania, budujemy w świecie Kościół Chrystusowy.